Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

in anger

  • 1 Ira furor brevis est

    Anger is a brief insanity. (Horace)

    Latin Quotes (Latin to English) > Ira furor brevis est

  • 2 ira

    anger, wrath.

    Latin-English dictionary of medieval > ira

  • 3 ira

    īra, ae ( gen. iraï

    for irae,

    Lucr. 3, 303), f. [kindred to Sanscr. īr, tremere, commoveri; cf.: ir-ya, vigorous; iras-yati, to be angry; Gr. eris, erethô].
    I.
    Prop., anger, wrath, rage, ire:

    ira est libido poeniendi ejus, qui videatur laesisse injuriā,

    Cic. Tusc. 4, 9, 21:

    ira, quae quamdiu perturbationem habet, dubitationem non habet,

    id. ib. 4, 36, 77:

    ira furor brevis est,

    Hor. Ep. 1, 2, 62:

    ira est cupiditas ulciscendae injuriae, Sen. de Ira, 1, 2, 4: facit ira nocentem Hunc sexum,

    Juv. 6, 647:

    facere aliquid per iram,

    in anger, Cic. Tusc. 4, 37, 79:

    plus irae suae quam utilitati communi paruisse,

    to his anger, Nep. Alc. 4, 6:

    irā et dolore incensus,

    id. Pelop. 5, 4:

    irā commotus,

    Sall. C. 31, 6:

    acuere iram,

    id. ib. 12, 590:

    attollere,

    id. ib. 2, 381:

    concipere,

    Just. 5, 10:

    concitare,

    Ov. P. 4, 14, 41:

    evomere in aliquem,

    Ter. Ad. 3, 2, 14:

    vertere in aliquem,

    Hor. Epod. 5, 54:

    non sufficit irae occidisse aliquem,

    Juv. 15, 169:

    indulgere irae,

    Liv. 23, 3:

    iram exstinguere,

    Petr. 94:

    contundere,

    Col. 6, 2:

    frangere,

    Quint. 6, 3, 9:

    lenire,

    id. 3, 8, 12:

    ponere,

    Hor. A. P. 160:

    moderari irae,

    id. Ep. 1, 2, 59:

    pone irae frena modumque,

    Juv. 8, 88:

    quantulacumque est occasio, sufficit irae,

    id. 13, 183:

    dum defervescat ira,

    Cic. Tusc. 4, 36, 78: deflagrat, Liv. [p. 1000] 40, 8:

    decedit,

    Ter. Hec. 3, 5, 55:

    irae sunt inter aliquos,

    id. And. 3, 3, 20:

    ira inter eas intercessit,

    id. Hec. 3, 1, 25:

    in Romanos, propter obsides nuper interfectos,

    Liv. 25, 15, 7:

    adversus Romanos,

    id. 36, 6, 1:

    ira deorum,

    Ov. M. 1, 378; Juv. 13, 100:

    numinis,

    Ov. Tr. 3, 6, 23:

    deūm,

    Verg. A. 3, 215:

    Junonis,

    id. ib. 1, 4:

    in quorum mente pares sunt Et similes ira atque fames,

    Juv. 15, 131.— Plur.:

    veteres in Populum Romanum irae,

    Liv. 21, 25, 2:

    excitare iras,

    Verg. A. 2, 594:

    horribiles exercere iras,

    id. G. 3, 152:

    mollire iras,

    Liv. 1, 9:

    induere,

    Stat. Th. 1, 38:

    quicquid ex foedere rupto irarum in nos caelestium fuit,

    Liv. 9, 1:

    iras plumbeas gerere,

    heavy, Plaut. Poen. 3, 6, 18:

    inde irae et lacrimae,

    Juv. 1, 168.— With obj.-gen., on account of:

    ob iram fugae,

    Liv. 27, 7:

    amissae praedae,

    id. 1, 5:

    diremptae pacis,

    id. 9, 8; 21, 2; 37, 51:

    ereptae virginis,

    Verg. A. 2, 413.—So, plur.:

    irae imperatorum,

    against the commanders, Liv. 8, 30:

    cladum,

    because of, indignation at, Sil. 12, 271.—
    II.
    Transf.
    A.
    A cause of anger, provocation:

    aut age, dic aliquam, quae te mutaverit, iram,

    Ov. P. 4, 3, 21. —
    B.
    An object of anger or hatred:

    justae quibus est Mezentius irae,

    Verg. A. 10, 714 Jan. ad loc.:

    Hannibal est irae tibi,

    Sil. 11, 604.—
    C.
    A passion inspired by anger ( poet.):

    subit ira cadentem Ulcisci patriam,

    Verg. A. 2, 575.—
    D.
    Of inanim. and abstr. things, violence, impetuosity, fury (mostly poet.):

    belli,

    Sall. Hist. Fragm. 4, 61, 3 Dietsch:

    ira belli desenuit,

    id. ib. 1, 93:

    flagelli,

    Val. Fl. 7, 149:

    maris,

    id. 1, 37:

    dant mucronibus iras,

    Sil. 7, 344:

    nimborum,

    id. 17, 253:

    grandinis,

    id. 12, 610. —
    III.
    Personified:

    comunt Furor Iraque cristas,

    Stat. Th. 3, 424.— Plur.:

    Iraeque Insidiaeque, dei (Mavortis) comitatus,

    Verg. A. 12, 336:

    atraeque genis pallentibus Irae,

    Val. Fl. 2, 205; Sil. 4. 437.

    Lewis & Short latin dictionary > ira

  • 4 īra

        īra ae, f    anger, wrath, rage, ire, passion, indignation: irā inflammatus: Ira furor brevis est, H.: irae suae parēre, N.: irā conmotus, S.: iram in eos evomere, T.: in hostilīs domos Iram vertite, H.: quorum non sufficit irae Occidisse aliquem, Iu.: irae indulgere, L.: iram ponere, H.: dum defervescat ira: ira inter eas intercessit, T.: in Romanos, propter obsides nuper interfectos, L.: ira deorum, O.: victoriae, fury: diremptae pacis, L.: ereptae virginis, V.: dicti sibi criminis, O.: Amantium, quarrels, T.: pro levibus noxiis iras gerunt, T.: veteres in populum R., L.: horribilīs exercere iras, V.: inde irae et lacrimae, Iu.: irae imperatorum, against, L.—An indignant desire: subit ira cadentem Ulcisci patriam, V.—A cause of anger, provocation: Quibus iris inpulsus? T.: dic aliquam, quae te mutaverit, iram, O.—An object of anger: iustae quibus est Mezentius irae, V.—An expression of anger: Pestis et ira deum (Harpyiae), V.—Person.: Iraeque Insidiaeque, dei (Mavortis) comitatus, V.
    * * *
    anger; resentment; rage; wrath

    Latin-English dictionary > īra

  • 5 bīlis

        bīlis is, abl. lī or le, f    bile: aut pituita aut bilis: purgor bilem, H.—Fig., anger, wrath, choler, indignation: bilem commovere: mihi Bilem movere, H.: bile tumet iecur, H.: splendida, H.: bilem effundere, to vent, Iu. — Atra, black bile, i. e. melancholy, dejection: nigra.
    * * *
    gall, bile; wrath, anger, indignation; madness, melancholy, folly

    Latin-English dictionary > bīlis

  • 6 cerebrum

        cerebrum ī, n    [2 CEL-], the brain: Dimminuetur tibi, T., V.— Understanding: Putidius, H. — Anger, choler: o te cerebri Felicem! i. e. your hot temper, H.
    * * *
    brain; top of the head, skull; bud; seat of senses/intelligence; anger/wrath

    Latin-English dictionary > cerebrum

  • 7 īrācundia

        īrācundia ae, f    [iracundus], a proneness to anger, hasty temper, irascibility: permitto aliquid iracundiae tuae.—Anger, wrath, rage, passion, violence: prae iracundiā non sum apud me, T.: cotidie aliquid iracundiae remittebat: suam rei p. dimittere, sacrifice to the state, Cs.: iracundiā exardescere: indiligentiae suae ac doloris, excited by, Cs.: sine iracundiā dico omnia, dispassionately: iracundiae inplacabiles.
    * * *
    irascibility; passion

    Latin-English dictionary > īrācundia

  • 8 vāh

        vāh    interj., of surprise, joy or anger, ah! oh! T.
    * * *
    Ha!/oh!/ah!; (exclamation of pain/dismay, of contempt/anger, of surprise/joy)

    Latin-English dictionary > vāh

  • 9 fermentum

    fermentum, i, n. [contr. for fervimentum, from fervo, ferveo], that which causes fermentation, leaven, yeast, ferment.
    I.
    Lit., Plin. 18, 11, 26, § 102; 18, 7, 12, § 68:

    panis sine fermento,

    unleavened bread, Cels. 2, 24; 30; Vulg. Levit. 2, 4.—
    B.
    Transf.
    1.
    That which loosens the soil, Plin. 17, 21, 35, § 159; cf. Col. 4, 1, 7.—
    2. II.
    Trop., anger, passion ( poet. and very rare):

    (uxor) nunc in fermento tota est, ita turget mihi,

    Plaut. Cas. 2, 5, 17; id. Merc. 5, 3, 3.— Poet. transf., of the cause of anger or vexation:

    accipe et istud Fermentum tibi habe,

    Juv. 3, 188.

    Lewis & Short latin dictionary > fermentum

  • 10 iracundia

    īrācundĭa, ae, f. [iracundus], a proneness to anger, hastiness of temper, irascibility; violence of anger, wrath, rage, passion (class.):

    ex quo in aliis anxietas, unde anxii, in aliis iracundia dicitur, quae ab ira differt: estque aliud iracundum esse, aliud iratum, ut differt anxietas ab angore,

    Cic. Tusc. 4, 12, 27:

    quo distet (ira) ab iracundia apparet, Sen. de Ira, 1, 4, 1: prae iracundiā vix sum apud me,

    Ter. Heaut. 5, 1, 47:

    iracundiam reprimere,

    id. Ad. 5, 8, 3; cf.

    omittere,

    id. ib. 4, 7, 37:

    remittere,

    Cic. Phil. 8, 6, 19:

    suam rei publicae dimittere,

    to sacrifice to the good of the state, Caes. B. C. 1, 8:

    esse summā iracundiā,

    id. ib. 3, 16:

    iracundiā ardere,

    Ter. Ad. 3, 2, 12:

    iracundiā efferri,

    Cic. de Or. 2, 75, 305:

    iracundiā exardescere ac stomacho,

    id. Verr. 2, 2, 20, § 48:

    inflammari,

    id. Tusc. 4, 22, 50:

    iracundiam irritare, aut mitigare,

    Curt. 10, 5, 34:

    satiare,

    Petr. 97: opportunus ad iracundiam, Sen. de Ira, 2, 19, 1.— Plur.:

    iracundias domitas habere,

    App. Dogm. Plat. 2, p. 14, 40:

    resistere implacabilibus iracundiis,

    Amm. 29, 2, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > iracundia

  • 11 naris

    nāris, is, f. [for nasis, from root na-; Sanscr. nārā, water; nāsā, nose; kindred to nasus; cf.: no, nāre], a nostril, usually in plur., nāres, ĭum, f., the nostrils, the nose.
    I.
    Lit.
    (α).
    In sing. ( poet. and in postclass. prose):

    et lati rictūs et panda loquenti Naris erat,

    Ov. M. 3, 675; 6, 141; 12, 253; id. A. A. 1, 520; Pers. 1, 33; Grat. Cyn. 172; Macer. ap. Charis. p. 82 P.; App. M. 8, p. 213; Tert. adv. Marc. 1, 13.—
    (β).
    In plur.:

    nares, eo, quod omnis odor ad supera fertur, recte sursum sunt,

    Cic. N. D. 2, 56, 141:

    nares contractiores habent introitus,

    id. ib. 2, 57, 145:

    fasciculum ad nares admovere,

    id. Tusc. 3, 18, 43:

    mediis in naribus ingens gibbus,

    Juv. 6, 108:

    patulis captavit naribus auras,

    Verg. G. 1, 376.—
    B.
    The nose, as an organ expressive of sagacity, and also of scorn and anger:

    naribus ducere tura,

    to smell, Hor. C. 4, 1, 21: naribus labrisque non fere quicquam decenter ostendimus, tametsi derisus iis, contemptus, fastidium significari solet, nam et corrugare nares, ut Horatius ait... indecorum est, etc., to turn up the nose, to sneer, Quint. 11, 3, 80:

    ne sordida mappa Corruget nares,

    cause you to turn up your nose, Hor. Ep. 1, 5, 22:

    omnis copia narium,

    sweet-smelling flowers, id. C. 2, 15, 6:

    de nare loqui,

    to speak through the nose, Pers. 1, 33: Aesopus naris emunctae senex, of a clean nose, i. e. of sharp perception, of fine powers of observation, Phaedr. 3, 3, 14; so,

    (Lucilius) emunctae naris,

    Hor. S. 1, 4, 8:

    acutae nares,

    id. ib. 1, 3, 30;

    and on the contrary: homo naris obesae,

    of a dull nose, id. Epod. 12, 3: naribus uti, to turn up the nose, i. e. to banter, ridicule, id. Ep. 1, 19, 45; cf.:

    rides et nimis uncis naribus indulges,

    Pers. 1, 41.—Of anger: Calpurni saevam legem Pisoni' reprendi, Eduxique animam in prioribu' naribus, Lucil. ap. Non. 427, 32 (Sat. 20, 4):

    in naribus primoribus vix pertuli,

    Afran. ib. 33 (Com. Rel. v. 384 Rib.).—
    II.
    Transf., an opening, orifice, vent, air-hole, of a canal, etc.:

    inter duos parietes canalis ducatur, habens nares ad locum patentem,

    Vitr. 7, 4; 7, 10; Vop. Prob. 21; Pall. 9, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > naris

  • 12 nasus

    1.
    nāsus, i, m. (ante - class. nasum, i, n.: quīs oculi non sunt neque nasum, Lucil. ap. Non. 215, 4; Plaut. Am. 1, 1, 288; id. Curc. 1, 2, 18; id. Men. 1, 2, 57; id. Mil. 4, 6, 41), the nose (syn nares).
    I.
    Lit.:

    nasus ita locatus est, ut quasi murus oculis interjectus esse videatur,

    Cic. N. D. 2, 57, 143:

    abripere alicui nasum mordicus,

    Plaut. Men. 1, 3, 12:

    naso exhibere molestiam,

    id. Capt. 4, 2, 37:

    naso clamare magnum,

    to snore, id. Mil. 3, 2, 9:

    acutus,

    id. Capt. 3, 4, 115:

    collisus nasus,

    Sen. Ira, 3, 22, 4:

    pravus,

    Hor. A. P. 36:

    congelati gutta nasi,

    Mart. 11, 98, 7:

    madidique infantia nasi,

    Juv. 10, 199:

    exprimere rorantem frigore nasum,

    Mart. 7, 37, 3:

    ingeminant geminos naso crispante cachinnos,

    Pers. 3, 87:

    si tibi displicuit tuus nasus,

    Juv. 6, 495:

    vigilanti stertere naso,

    id. 1, 57.—
    B.
    The nose, as the seat of quick smell; and also the feature whereby anger or scorn is expressed; cf. naris ( poet.):

    rancidum aprum antiqui laudabant, non quia nasus Illis nullus erat,

    Hor. S. 2, 2, 89.—Of anger:

    disce sed ira cadat naso, rugosaque sanna,

    Pers. 5, 91; Mart. 6, 64, 28.—Of scorn, derision, satirical wit, satire, sarcasm:

    naso adunco aliquem suspendere,

    Hor. S. 1, 6, 5:

    Balatro suspendens omnia naso,

    id. ib. 2, 8, 64:

    Lucilius, qui primus condidit stili nasum, Plin. N. H. praef. § 8: non cuicumque datum est habere nasum,

    Mart. 1, 42, 18:

    tacito ridere naso,

    id. 5, 19, 17:

    juvenesque senesque et pueri nasum rhinocerotis habent,

    id. 1, 3, 6.—
    II.
    Transf., the projecting part of a vessel, the nozzle or spout (cf. nassiterna):

    calix nasorum quatuor,

    Juv. 5, 46; cf. Mart. 14, 96.
    2.
    Nāsus, i, v. Nasos.

    Lewis & Short latin dictionary > nasus

  • 13 tumor

    tŭmor, ōris, m. [id.], the state of being swollen or tumid; a swelling, tumor (class.; syn. tuber).
    I.
    Lit.:

    oculorum tumor,

    Cic. Tusc. 4, 37, 81; so of a tumor, id. ib. 3, 9, 19; Auct. Her. 2, 27, 44.—In plur.:

    tumores ardentes,

    Plin. 20, 25, 96, § 257:

    tollere,

    id. 21, 21, 89, § 157:

    discutere,

    id. 24, 4, 6, § 11: vetat Chrysippus ad recentes quasi tumores animi remedium adhibere. Cic. Tusc. 4, 29, 63: turpia cum faceret Palladis ora tumor, inflation of the cheeks from blowing the tibia, Prop. 2, 30 (3, 28), 18:

    tumor excitat papillas,

    a swelling, Mart. 8, 64, 10:

    pelagi,

    i. e. the surge, Claud. in Rufin. 1, 72: tumor ille loci permansit, et alti Collis habet speciem, a rising, elevation, hillock, etc., Ov. M. 15, 305; cf.: tumores terrae. Front. Colon. pp. 126 and 127 Goes.—
    II.
    Trop.
    A.
    A swelling, commotion, fermentation, excitement of the mind from any passion, as pride, anger, etc. (cf. tumeo and tumidus, II.).
    1.
    From anger:

    cum tumor animi resedisset,

    Cic. Tusc. 3, 12, 26:

    erat in tumore animus,

    id. ib. 3, 31, 76:

    ira habet non solidum robur, sed vanum tumorem,

    Sen. Ira. 1, 17, 4:

    datum tempus, quo resideret tumor publicus,

    id. ib. 3, 2, 5:

    tumor et irae Concessere deum,

    Verg. A. 8, 40:

    ponatur omnis ira et ex animo tumor erasus abeat,

    Sen. Thyest. 519: residente [p. 1913] animi tumore, Lact. de Ira Dei, 18 med.
    2.
    From pride, vanity, etc.:

    hinc illi aucta insolentia mirusque animo increvit tumor,

    Just. 11, 11, 12; Sen. Hippol. 136; Claud. Ep. 1, 6; Luc. 10, 99:

    tumor et vana de se persuasio,

    Quint. 2, 2, 12:

    regius,

    Sen. Hippol. 136:

    multos tumores mente gerit,

    Luc. 10, 99; Claud. Ep. 1, 7.—
    3.
    From other passions:

    et inquietus inguina arrigat tumor,

    i. e. desire, Auct. Priap. 83, 42.—
    B.
    A ferment, commotion in affairs or society, Cic. Att. 14, 5, 2:

    praesens et civilia nuper classica,

    Claud. in Ruf. 2, 117.—
    C.
    Of speech, an inflated or pompous style, bombast (post-Aug.):

    genus dicendi, quod tumore immodico turgescit,

    Quint. 12, 10, 73; 2, 10, 7; 9, 4, 140;

    12, 6, 5: verborum,

    Sen. Ben. 2, 11, 5; Petr. 1; Gell. 2, 23, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > tumor

  • 14 herba

    herba, ae, f. jede halmartig emporsprossende Pflanze, Halm, Kraut, Gras (Sing. oft kollektiv), I) im allg., verb. stirpes et herbae, Pflanzen u. Kräuter, Cic.: herbae virgultaque, Lucr.: herbae frondesque, Ov.: omne herbarum radicumque genus, Liv. – m. Genet., h. graminis, Grashalm, Verg.: u. so graminis herba pura, Liv. – m. Adjj., herbae palustres, Sumpfpflanzen, Liv.: h. irrigua, Wiesengrün, Plaut.: herbae laetae, Verg.: h. multa, üppiger Graswuchs, Hor.: h. solstitialis, Plaut. u. Plin.: h. viridis, Verg. – m. Verben, umida (tellus) maiores herbas alit, Verg.: gignendae herbae non alius (amnis) est aptior, Curt.: herbis prata convestirier, Enn. u. Lucr.: internatae herbae feno reserventur, Col. – als Futter für Tiere, salsae herbae, Verg.: immemor herbae victor equus, Verg.: in eodem prato bos herbam quaerit, canis leporem, ciconia lacertam, Sen.: desecare herbas, Caes. – als Nahrung der Menschen im Naturzustande oder aus Not, haec (quercus) erat et teneri caespitis herba cibus, Ov.: vivere herbis, Hor., herbarum radicibus, Sen.: victu pasci simplicis herbae, Verg.: volsis pascere alqm radicibus herbae, Verg.: herba, ubi necesse est, non pecori tantum sed homini nascitur, Sen. – als Grünware, Küchenkraut, eas herbas herbis aliis condiunt, Plaut.: fungos, helvellas, herbas omnes ita condiunt, ut nihil possit esse suavius, Cic.: hoc ubi confusum sectis inferbuit herbis, Hor. – zur Bekränzung, corona ex asperis herbis, Cic.: cornu cingere recentibus herbis, Ov. – als botanische u. mediz. Pflanze, Kraut, Heilkraut, herba lapathi, Hor.: h. muralis, Cels.: h. parietaria u. parietina, Aur. Vict. u. Amm.: h. sanguinalis, Cels.: herbae fortes, Ov., salutares, Ov. u. Sen.: fallax herba veneni, Ov.: terra medicas fundit herbas, Plin.: herbis curare vulnus, Liv.: ipse lectas Pagasaeis collibus herbas temperat, Ov. – als Zauberkraut, herba nigri veneni, Verg.: herbae magicae, Plin.: herbae Hecateae, Ov.: potentes, Ov.: cantatae, Ov.: herbarum potentia, Ov.: Paeoniis revocatus herbis et amore Dianae, Verg.: excĭdere herbas atque incantata lacertis vincula, Hor. – Sing. kollektiv u. Plur. als Sitz od. Lager, Gras, Kasen, alta nativo creverat herba toro, Prop.: fusus (fusi) per herbam, Verg.: in herba se abicere, Cic.: in herba recumbere, Cic.: herbā requiescere, Ov.: iuvat prope rivum somnus in herba, Hor.: victor per herbas, ›aura veni‹, dixi, im Grase (hingestreckt), Ov. – Plur. als Weideplatz, Trift, Anger, herbae Albanae, Hor.: Aventinae, Ov.: communes, Hor.: mille greges illi totidemque armenta per herbas errabant, Ov. – als Tummelplatz, ludentes Panes in herba, Ps. Verg. cul. 114. – ein Grashalm als Zeichen der Unterwerfung überreicht (s. Paul. ex Fest. 99, 7); dah. sprichw. herbam dare od. porrigere, sich für besiegt erklären, Afran. com. 145 (vgl. R.2 not. crit.). Varro fr. bei Serv. Verg. Aen. 8, 128. Plin. 22, 8. Vgl. Wölfflins Archiv 6, 398. – II) insbes.: a) die Pflanze, der Halm des Getreides (vollst. frumenti herba, Verg. georg. 1, 134, od. seminis herba, Ov. fast. 1, 154), Sing. kollekt. u. Plur. auch das im Halm stehende Getreide, die Saat, h. recens, Ov.: h. sterilis, Ov.: herbae non fallaces, Cic.: iam altae in segetibus herbae, das auf den Saatfeldern schon hoch aufgeschossene Getreide, Liv.: frumenta, quae iam in herbis erant, im H. standen, Liv.: ex hordeo alterum caput grani (Keimspitze) in radicem exit, alterum in herbam, wird zum Halm, Plin.: illa herba (Pflanze), quae in segetem frugemque ventura est, Sen.: seges altera in herba est, ist im zweiten Halm, sprießt (schoßt) von neuem auf, Pers.: hoc (triticum) nondum est in herba lactente, Sen.: saepe Ceres primis dominum fallebat in herbis, Ov.: primis segetes moriuntur in herbis, Ov. – Bildl., adhuc tua messis in herba est, noch steht dein Korn auf dem H. (= noch ist für dich die Zeit der Ernte nicht gekommen), Ov. her. 16 (17), 263: omnis illa laus velut in herba vel flore praecepta (gleichsam im grünen Halme oder in der Blüte schon geerntet) ad nullam certam et solidam pervenit fragem, Tac. dial. 9. – b) das Unkraut (vollst. mala herba, Cato r. r. 50, 1, od. sterilis herba, Curt. 4, 1 [4], 21), officiant laetis ne frugibus herbae, Verg. georg. 1, 69: bis segetem densis obducunt sentibus herbae, ibid. 2, 411.

    lateinisch-deutsches > herba

  • 15 Sabaria

    Sabāria (Savāria), ae, f., alte Stadt der Bojer in Pannonia Superior, von Kaiser Klaudius kolonisiert (dah. mit dem Beinamen Claudia), oft Residenz der spät. röm. Kaiser, j. Ruinen im heut. Stein am Anger (ungar. Szombathely), Itin. Anton. 233, 5 u.a. Amm. 30, 5, 16. Aur. Vict. epit. 19, 2: Sabaria Pannoniarum urbs, Sulp. Sev. vit. s. Mart. 2, 1: colonia divi Claudii Sabaria, Plin. 3, 146: colonia Savaria, Corp. inscr. Lat. 3, 4198: colonia Claudia Savaria (abgek. C. C. S.), Corp. inscr. Lat. 3, 4191. – Dav. Savāriēnsis, e, savariensisch, zu Savaria, statio, Corp. inscr. Lat. 3, 4161.

    lateinisch-deutsches > Sabaria

  • 16 herba

    herba, ae, f. jede halmartig emporsprossende Pflanze, Halm, Kraut, Gras (Sing. oft kollektiv), I) im allg., verb. stirpes et herbae, Pflanzen u. Kräuter, Cic.: herbae virgultaque, Lucr.: herbae frondesque, Ov.: omne herbarum radicumque genus, Liv. – m. Genet., h. graminis, Grashalm, Verg.: u. so graminis herba pura, Liv. – m. Adjj., herbae palustres, Sumpfpflanzen, Liv.: h. irrigua, Wiesengrün, Plaut.: herbae laetae, Verg.: h. multa, üppiger Graswuchs, Hor.: h. solstitialis, Plaut. u. Plin.: h. viridis, Verg. – m. Verben, umida (tellus) maiores herbas alit, Verg.: gignendae herbae non alius (amnis) est aptior, Curt.: herbis prata convestirier, Enn. u. Lucr.: internatae herbae feno reserventur, Col. – als Futter für Tiere, salsae herbae, Verg.: immemor herbae victor equus, Verg.: in eodem prato bos herbam quaerit, canis leporem, ciconia lacertam, Sen.: desecare herbas, Caes. – als Nahrung der Menschen im Naturzustande oder aus Not, haec (quercus) erat et teneri caespitis herba cibus, Ov.: vivere herbis, Hor., herbarum radicibus, Sen.: victu pasci simplicis herbae, Verg.: volsis pascere alqm radicibus herbae, Verg.: herba, ubi necesse est, non pecori tantum sed homini nascitur, Sen. – als Grünware, Küchenkraut, eas herbas herbis aliis condiunt, Plaut.: fungos, helvellas, herbas omnes ita condiunt, ut nihil possit esse suavius, Cic.: hoc ubi
    ————
    confusum sectis inferbuit herbis, Hor. – zur Bekränzung, corona ex asperis herbis, Cic.: cornu cingere recentibus herbis, Ov. – als botanische u. mediz. Pflanze, Kraut, Heilkraut, herba lapathi, Hor.: h. muralis, Cels.: h. parietaria u. parietina, Aur. Vict. u. Amm.: h. sanguinalis, Cels.: herbae fortes, Ov., salutares, Ov. u. Sen.: fallax herba veneni, Ov.: terra medicas fundit herbas, Plin.: herbis curare vulnus, Liv.: ipse lectas Pagasaeis collibus herbas temperat, Ov. – als Zauberkraut, herba nigri veneni, Verg.: herbae magicae, Plin.: herbae Hecateae, Ov.: potentes, Ov.: cantatae, Ov.: herbarum potentia, Ov.: Paeoniis revocatus herbis et amore Dianae, Verg.: excĭdere herbas atque incantata lacertis vincula, Hor. – Sing. kollektiv u. Plur. als Sitz od. Lager, Gras, Kasen, alta nativo creverat herba toro, Prop.: fusus (fusi) per herbam, Verg.: in herba se abicere, Cic.: in herba recumbere, Cic.: herbā requiescere, Ov.: iuvat prope rivum somnus in herba, Hor.: victor per herbas, ›aura veni‹, dixi, im Grase (hingestreckt), Ov. – Plur. als Weideplatz, Trift, Anger, herbae Albanae, Hor.: Aventinae, Ov.: communes, Hor.: mille greges illi totidemque armenta per herbas errabant, Ov. – als Tummelplatz, ludentes Panes in herba, Ps. Verg. cul. 114. – ein Grashalm als Zeichen der Unterwerfung überreicht (s. Paul. ex Fest. 99, 7); dah. sprichw. herbam dare od. porrigere, sich für besiegt erklären, Afran. com. 145 (vgl. R.2
    ————
    not. crit.). Varro fr. bei Serv. Verg. Aen. 8, 128. Plin. 22, 8. Vgl. Wölfflins Archiv 6, 398. – II) insbes.: a) die Pflanze, der Halm des Getreides (vollst. frumenti herba, Verg. georg. 1, 134, od. seminis herba, Ov. fast. 1, 154), Sing. kollekt. u. Plur. auch das im Halm stehende Getreide, die Saat, h. recens, Ov.: h. sterilis, Ov.: herbae non fallaces, Cic.: iam altae in segetibus herbae, das auf den Saatfeldern schon hoch aufgeschossene Getreide, Liv.: frumenta, quae iam in herbis erant, im H. standen, Liv.: ex hordeo alterum caput grani (Keimspitze) in radicem exit, alterum in herbam, wird zum Halm, Plin.: illa herba (Pflanze), quae in segetem frugemque ventura est, Sen.: seges altera in herba est, ist im zweiten Halm, sprießt (schoßt) von neuem auf, Pers.: hoc (triticum) nondum est in herba lactente, Sen.: saepe Ceres primis dominum fallebat in herbis, Ov.: primis segetes moriuntur in herbis, Ov. – Bildl., adhuc tua messis in herba est, noch steht dein Korn auf dem H. (= noch ist für dich die Zeit der Ernte nicht gekommen), Ov. her. 16 (17), 263: omnis illa laus velut in herba vel flore praecepta (gleichsam im grünen Halme oder in der Blüte schon geerntet) ad nullam certam et solidam pervenit fragem, Tac. dial. 9. – b) das Unkraut (vollst. mala herba, Cato r. r. 50, 1, od. sterilis herba, Curt. 4, 1 [4], 21), officiant laetis ne frugibus herbae, Verg. georg. 1, 69: bis segetem densis obducunt sen-
    ————
    tibus herbae, ibid. 2, 411.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > herba

  • 17 Sabaria

    Sabāria (Savāria), ae, f., alte Stadt der Bojer in Pannonia Superior, von Kaiser Klaudius kolonisiert (dah. mit dem Beinamen Claudia), oft Residenz der spät. röm. Kaiser, j. Ruinen im heut. Stein am Anger (ungar. Szombathely), Itin. Anton. 233, 5 u.a. Amm. 30, 5, 16. Aur. Vict. epit. 19, 2: Sabaria Pannoniarum urbs, Sulp. Sev. vit. s. Mart. 2, 1: colonia divi Claudii Sabaria, Plin. 3, 146: colonia Savaria, Corp. inscr. Lat. 3, 4198: colonia Claudia Savaria (abgek. C. C. S.), Corp. inscr. Lat. 3, 4191. – Dav. Savāriēnsis, e, savariensisch, zu Savaria, statio, Corp. inscr. Lat. 3, 4161.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Sabaria

  • 18 ad-eō

        ad-eō adv.    I. To designate a limit, to this, thus far, so far, as far.—Of space, fig.: postremo adeo res rediit, finally it comes to this, T.—Of time, so long (as), so long (till): nusquam destitit... orare usque adeo donec perpulit, T.: usque adeo in periculo fuisse, quoad, etc.—In comparison, in the same degree... in which; so very, so much... as (comic): adeon esse infelicem quemquam, ut ego sum? T.: gaudere adeo, quasi qui cupiunt nuptias, just like those who desire marriage, T.—    II. To give emphasis, so, so much, so very, to such a degree: neminem adeo infatuare, ut crederet, etc.: adeoque inopiā est coactus Hannibal, ut, etc., L.: usque adeo ille pertimuerat, ut, etc.: adeone est fundata leviter fides, ut, etc., L.: Non obtunsa adeo gestamus pectora Poeni, i. e. not so blunt but that we know, V. — Hence, adeo non ut... adeo nihil ut... so little that, so far from... that: adeo nihil moverunt quemquam, ut, etc., had so little effect, etc., L.: qui adeo non tenuit iram, ut, etc., was so far from curbing his anger that, etc., L. — Esp., atque adeo, and even, yet more, or rather, I may even say, still further: insector, posco atque adeo flagito crimen: ducem... intra moenia atque adeo in senatu videmus.— Enclitically after an emphatic word (cf. quidem), even, indeed, just, precisely: Haec adeo iam speranda fuerunt, even this, V.: nullā adeo ex re fit, etc., arises from no cause whatever, T.—Often to be translated by and, and just, etc.: idque adeo haud scio mirandumne sit, Cs.: id adeo, si placet, considerate, just that: id adeo malum ex provocatione natum, L.—After a pers. pron.: Teque adeo, te consule, in no consulate but yours, V.: Tuque adeo, thou chiefly, V.—With si or nisi, if indeed, if truly, even if: Si. Num illi molestae haec sunt nuptiae? Da. Nil Hercle: aut si adeo, etc., or even if they are so, T.—With adverbs: magis adeo id facilitate quam culpā meā contigit: nunc adeo, forthwith, V.: iam adeo, at this moment, V.: inde adeo, ever since, T.: hinc adeo, just at this point, V.: sic adeo, thus it is that, V.: Vix adeo adgnovit, scarcely even recognized, V.—With adjectives, indeed, even, very, fully (cf. vel): Trīs adeo incertos soles erramus, three whole days, V.: Quinque adeo urbes, no less than five, V.: Multa adeo gelidā se nocte dedere, V. —With the conjj. sive, aut, et si, or indeed, or rather, or even, etc.: tu virum me aut hominem deputas adeo esse? even a human being? T.: ratio, quā... sive adeo, quā, etc., or rather: et si adeo, and if even, V.—With the imperative, for emphasis, now, I pray: propera adeo puerum tollere hinc ab ianuā, T.—Rarely with other moods: ibo adeo, T. —Poet., indeed, truly, so very, so entirely: eius fratrem repperisse, adulescentem adeo nobilem, so very noble, T.: nec sum adeo informis, nor am I so very ugly, V.—Beginning a clause giving a reason, so, thus (prop. ellipt., to such a degree is it true that, so true was it that, etc.): adeo quanto rerum minus, tanto minus cupiditatis erat, indeed, the less there was of property, the less of greed, L.: adeo prope omnis senatus Hannibalis erat, such was the preponderance of Hannibal's party in the Senate, L.—So introducing a parenthesis: adeo civitates eae perpetuo in Romanos odio certavere, L.—With a negative after ne... quidem or quoque, still less, Ta.

    Latin-English dictionary > ad-eō

  • 19 attollō (adt-)

        attollō (adt-) —, —, ere    [ad + tollo], to lift up, raise up, raise, elevate: natum, O.: pallium (i. e. accingere), T.: fracto crure planum, H.: amicum ab humo, V.: oculos humo, O.: oculos contra, i. e. look in the face, O.: mare ventis, Ta.: ad lumina lumen, O.: manūs ad caelum, L.: attolitur unda, V.: capita caelo (of trees), V.: in aegrum se femur, to rise upon, V.: se in auras, O.: fluvio se, out of the river, V.: ex strage se, L.: se ab casu, L.: in caelum attolli, to rise, Ta.: attollit se Lacinia, comes into view, V.—Of buildings, to erect, raise: arcemque attollere tectis, by means of ( high) roofs, V.—To raise, lift up, elevate, exalt: animos. V.: vires in milite, Pr.: ad consulatūs spem animos, L.: alqm praemiis, Ta.: iras, to rise in anger (of a serpent), V.: privati hominis nomen supra principis, Ta.: alcuius progeniem super cunctos, Ta.

    Latin-English dictionary > attollō (adt-)

  • 20 dolor

        dolor ōris, m    [DAL-], pain, smart, ache, suffering, anguish: Laborat e dolore, T.: differor doloribus, T.: corporis: cum dolore emori: de corpore fugit, V. — Distress, grief, tribulation, affliction, sorrow, pain, woe, anguish, trouble, vexation, mortification, chagrin: (est) aegritudo crucians: animi: dolorem ferre moderate: dolore prohibeor pronuntiare, Cs.: magnis doloribus liberatus: premit altum corde dolorem, V.: finire dolores, the torments of love, H.: speciem doloris voltu ferre, Ta.: Est iactura dolori Omnibus, O.: magno esse Germanis dolori Ariovisti mortem, Cs.— Indignation, wrath, animosity, anger, resentment: suum dolorem condonare, Cs.: veniam iusto dolori date: ingenuus: dolor quod suaserit, H.: repulsae, on account of, Cs.: iniuriae, L.: coniugis amissae, O. —Fig., a grief, object of grief: Tu dolor es facinusque meum, O.—In rhet., feeling, pathos.
    * * *
    pain, anguish, grief, sorrow, suffering; resentment, indignation

    Latin-English dictionary > dolor

См. также в других словарях:

  • Anger (Begriffsklärung) — Anger bezeichnet: Anger, eine Dorfanlage Anger heißen: Anger (Berchtesgadener Land), Gemeinde in Bayern Anger (Steiermark), eine Gemeinde im Bezirk Weiz in der Steiermark Ortsteile in Deutschland: Anger Crottendorf, Ortsteil der Stadt Leipzig,… …   Deutsch Wikipedia

  • Anger (Steiermark) — Anger …   Deutsch Wikipedia

  • Anger (disambiguation) — Anger is an emotion.Anger may also refer to: * Anger as one of the Seven deadly sins in Christian doctrinePlaces*Anger, Bavaria, town in Germany *Anger, Austria, town in Styria, AustriaPeople*Saint Eluned, alternative spelling for the name of… …   Wikipedia

  • anger — n Anger, ire, rage, fury, indignation, wrath denote emotional excitement induced by intense displeasure. Anger, the generic term of this group, names merely the emotional reaction; the word in itself suggests no definite degree of intensity and… …   New Dictionary of Synonyms

  • Anger (Rivière) — Pour les articles homonymes, voir Anger. l Anger Photo bienvenue Merci Caractéristiques Longueur 27,9 km Bassin …   Wikipédia en Français

  • Anger (riviere) — Anger (rivière) Pour les articles homonymes, voir Anger. l Anger Photo bienvenue Merci Caractéristiques Longueur 27,9 km Bassin …   Wikipédia en Français

  • Anger — An ger (a[ng] g[ e]r), n. [OE. anger, angre, affliction, anger, fr. Icel. angr affliction, sorrow; akin to Dan. anger regret, Swed. [*a]nger regret, AS. ange oppressed, sad, L. angor a strangling, anguish, angere to strangle, Gr. a gchein to… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Anger Management — Título Ejecutivo Agresivo (España) Locos de ira (Hispanoamérica) Ficha técnica Dirección Peter Segal Producción Barry Bernardi Allegra Clegg All …   Wikipedia Español

  • Anger — • The desire of vengeance Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Anger     Anger     † Catholic En …   Catholic encyclopedia

  • anger — [aŋ′gər] n. [ME < ON angr, distress < IE base * angh , constricted > L angustus, narrow, angustia, tightness, Gr anchein, to squeeze, anchonē, a strangling, Ger angst, fear] 1. a feeling of displeasure resulting from injury, mistreatment …   English World dictionary

  • Anger Apartment — (Нюрнберг,Германия) Категория отеля: Адрес: Angerstrasse, Митте, 90443 Нюрнберг, Ге …   Каталог отелей

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»